“เพียรหยดตาล” หยดน้ำตาลจากความเพียร
วันนี้ไฟในเตาได้ถูกจุดอีกครั้ง..
วันที่อุปกรณ์หลายอย่างถูกปัดฝุ่นขึ้นมาใช้ใหม่
เตาตาลอายุกว่า 30 ปี วันนี้ได้กลับมาใช้งานอีกครั้ง
อุปกรณ์ชื่อประหลาดๆในการทำน้ำตาล ถูกล้างและนำกลับมาใช้
มีดปาดตาลที่เก็บจนสนิมขึ้น ถูกเหล่าคุณลุงนำกลับมาลับให้คม
แม้ว่าแต่ละคนจะมีอายุตัวเลข 70+ ขึ้นไปแล้ว แต่ฝีมือความชำนาญ ความคล่องแคล่วในการทำน้ำตาลมะพร้าวนั้นไม่ได้ลดลงไปตามการเวลาเลย
น้ำตาลมะพร้าวแท้ๆ ที่นับวันจะหายากยิ่งขึ้น จากขั้นตอนที่ต้องใช้ความเพียรพยายามเป็นอย่างมาก ตั้งแต่ขึ้นกรีดตาลยามเช้ามืด ค่อยๆโน้มงวงตาล รอหยดตาล หยดจนเต็มกระบอกไม้ไผ่ แล้วนำน้ำตาลใสที่ได้มาเคี่ยวต่อหลายชั่วโมง จนได้ออกมาเป็นน้ำตาลมะพร้าว จากนั้นช่วงบ่ายก็ต้องกลับไปขึ้นตาลใหม่และที่สำคัญ
ต้องทำทุกวัน!
คนที่ทำตาลจึงไม่ค่อยมีเวลาได้พักนัก และนี้อาจเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้คนรุ่นหลัง ไม่สนใจที่จะมาทำอาชีพนี้ต่อ คงเหลือไว้แต่คนทำน้ำตาลรุ่นเก๋า
ถึงจะแก่เก๋า แต่ก็ยังเพียรทำน้ำตาล เป็นน้ำตาลที่เกิดจากความเพียร และเพียรเพื่อหวังจะมีคนมาสืบสานทำต่อ…
เราเลยเรียกชื่อกลุ่มเราว่า
“เพียรหยดตาล”
